برای ما مهم است که گوشه ای از خانه را اختصاص بدهیم به چند موجود آرام و کم توقع،که هر لحظه نگاه به آنها فرح بخش و زینت بخش نگاه مضطربمان باشد..اینها را برای آرامش لحظاتی میخواهیم که از هیاهو و غوغای زمین و زمان درمانده می شویم ،آن ها را مهمان خانه های خود کرده ایم.یکیشان با شکوفه های صورتی و برگ های براقش خاطرات خوش روزهای گذشته را برایمان تداعی می کند یکی دیگر با گلهای ریز نارنجی برایمان نعمت های فراوان الهی را که در زندگی به ما ارزانی شده،تفسیر می کند و با زبان بی زبانی یادآور داشته هایی است که آرزوهای طول و دراز و بی انتهای مادی،غبار فراموشی بر آنها می نشاند.آن یکی آن طرف تر با برگ های بلند و به آسمان کشیده اش که تا نزدیک سقف خانه پیش رفته گویا دستان نیازش را تا نهایت آسمانش گشوده تا برای خودش و اهل خانه چیزی بخواهد.افسوس می خورم برای خانه هایی که نفس گلی خوش آب رنگ یا درختی خوش عطر و بو یا گلدانی خاطره انگیز با نفس صاحبانش هم آواز نشده باشد. گلدان رعنا بیدگل بی شک یادآور زندگی زیبای مادر بزرگان ماست