رزین بدست آمده از شیره درختان مورد استفاده مردمان از قرن های پیش بوده است که برای ضدآب کردن قایق های چوبی مورد استفاده قرار می گرفته است. سپس مردمان شرق مدیترانه، در پی پیدا کردن راهی بهتر برای نواختن سازهای خود از رزین که در واقع صمغ درختان بود برای روی سیم هایی که از روده حیوانات بود استفاده کردند و پس از استفاده از موی اسب به عنوان آرشه با ترکیب لایه نازکی از رزین بر روی آرشه باعث تولید اصوات دلنشین تری شدند و از آن زمان تا به حال رزین که در ایران با نام آلمانی کلیفون شناخته می شود به عضو جدا نشدنی سازهای آرشه ای زهی تبدیل شده است. رزین طبیعی همچنان از صمغ درختان در پاییز جمع آوری می شود و با فرآیند های گرم و سرد کردن به تولید کلیفون ها می پردازند.