سازمان انتشارات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی پرسش های مربوط به اخلاق و پاسخ های متفاوت به آن از قرن ششم پیش از میلاد مطرح بوده است. سقراط، افلاطون و ارسطو با سه نظریه اتحاد معرفت و فضیلت، نظریه مثل و نظر اعتدال در باب اخلاق و صفات اخلاقی سخن گفته اند. توجه به کمالات نفس، غایات اخلاق، قابلیت ها و استعدادهای قوای نفس و اعتدال آن ها و تاکید بر اهمیت معرفت عقلانی در اخلاق، از نقاط مثبت نظریه این سه فیلسوف بزرگ به شمار می آید. اپیکور بر لذت جسمانی، توازن، رهایی از اضطراب خاطر و گونه ای زهد و ریاضت معقول تاکید می ورزید. رواقیان برخلاف اپیکور غایت انگار بودند و نظریه اخلاقی خود را بر پنج اصل مبتنی می کردند: وحدت وجود جسمانی؛ خیر بودن همه چیز؛ سیطره قوانین طبیعت؛ محدودیت اختیار انسان به اراده و درون او؛ وابستگی فضایل به یکدیگر. در قرون وسطی تقریباً همه فیلسوفان بر این باور بودند که لااقل برخی امور نه از آن رو که مورد امر الاهی هستند، بلکه به سبب این که موافق عقل سلیم اند، عمل اخلاقی درست اند و تعلق امر خداوندی، کاشف درست بودن آن عمل است. در آغاز فلسفه جدید، رنه دکارت، مالبرانش و مهم تر از همه اسپینوزا، نظریه های اخلاقی تازه ای ارائه کردند. ...