من، مارلین، سال 1961 دچار یک حادثه شدم. اتفاقی که دیگران از کنارش راحت گذر می کردند، اما من را گرفتار خود کرد. انگشت نمای شهر شدم و شب و رزو برایم یکی بود. تا اینکه درخشش چهره ای، راه را برایم روشن کرد. من دیگر دختر دیروز نبودم. چابک، مثل مسار یک پرنده آهنین، بین زمین و آسمان به سرعت پیش می رفتم. اما همه چیز همین قدر ساده پیش نرفت. من که فکر می کردم به مقصود و منزل گاه خود رسیده ام با اتفاقات دیگری رو به رو شدم. اتفاقاتی که قرار بود ابعاد دیگری از چرخ روزگار را نشانم دهد. آنچه می خوانید قلمی روان از سفر نامه من و چند مرغک دیگر است تا در قالب یک قصه جذاب، از آنچه بر من و آن گذشت آگاه شوید.