بره موم از 300 سال پیش از میلاد مسیح به عنوان دارو استفاده شده است. مصریان باستان از بره موم برای مومیایی کردن و برخی از پزشکان در طول جنگ جهانی دوم از آن برای کمک به بهبود زخم استفاده می کردند. همچنین ممکن است دارای خواص آنتی باکتریال، ضد قارچ، ضد ویروس، ضد انگل در برابر بیماری های انگلی مانند ژیاردیازیس، ضد التهاب، آنتی اکسیدان و ضد سرطان باشد. تحقیقات مدرن در مورد خواص بره موم نشان داده است که ممکن است برای بهبود زخم های جزئی، بهداشت دهان، التهاب و تبخال موثر باشد. التیام زخم یک بررسی نشان می دهد که بره موم ممکن است به بهبود زخم کمک کند. یک مطالعه حیوانی روی موش‌های دیابتی نشان داد که بره موم به پوست کمک می‌کند تا برای ترمیم خود، سلول های جدید بسازد. بهبود زخم در دیابتی ها آهسته صورت می گیرد و بره موم به تسریع آن کمک می کند. از آنجایی که بره موم برخی از انواع باکتری ها را نیز از بین می برد، ممکن است به جلوگیری از عفونت نیز کمک کند. بهداشت دهان و دندان به نظر می رسد که بره موم از تشکیل فسفات کلسیم، که جزء اصلی پلاک دندانی است، جلوگیری می کند. بره موم و عسل نیز ضد باکتری هستند که ممکن است آنها را به عنوان مواد تشکیل دهنده در محصولات مراقبت از دندان استفاده کنند. ...