فیلم و فلسفه جلد سوم: پست مدرنیسم ساختار شکنی، بینامتنیت (فیلم نوشت: قاعده بازی) احمد رضا معتمدی مهدی رحیمیان: مهمترین وجوه ساختارشکنی، بینامتنیت، تشابه و تفاوت، و سایر مقولات پست مدرن در قاعده بازی را من در ارجاع به آثاری چون «دکتر استرنج لاو» و «کچ – 22» می‌بینم. مهدی عباس زاده: قاعده بازی در شوخی‌هایی که به واسطه متن آشکار با متن پنهان و روابط بینامتنی عنوان می‌کند و مکررا در پی تولید مفاهیم تازه‌تر و خلاق‌تر از گذشته است، به دیدگاه «ژیل دلوز» در فلسفه فیلم نزدیک شده است. محمدرضا سنگری: قاعده بازی مصداقی از یک بی‌قاعدگی، قاعده یافته است. روساختی به ظاهر گسسته، اما با وحدت و یکپارچگی در ژرف ساخت. قاعده بازی «تلاقی» و «طلاق» متن‌هاست. هوشنگ گلمکانی: قاعده بازی پر از ایده‌های کمیک و ریزه‌کاری‌ها و کار سنجیده با کلیشه‌های سینمای کمدی از کمدی کلاسیک‌ها تا کمدی‌های روز است. علیرضا خمسه: کمدی در همه جای دنیا دوگونه است یا برای شخصیت کمیک نوشته می‌شود، یا مثل کارهایی که اخیرا در آمریکا، بدون شخصیت خاصی کاملا محکم و تنظیم شده صورت می‌گیرد. قاعده بازی با سه سال کار روی فیلمنامه همه چیز دقیق فکر شده و در کنار هم قرار گرفته و از کار ساده قصه گفتن گذشته و به کار پر خطر خنداندن پا گذاشته است